تاریخچه CPR

مقدمه:

         از زمانهای گذشته در کشورهای مختلف طرق گوناگونی برای نجات بخشی و بهوش آوری افراد غریق متداول و معمول بوده که بهنگام وقوع حوادث از آن استفاده می شد. هر یک از این روشها در عصر خود بهترین کمک به غریق بوده و اغلب سبب نجات شخص آسیب دیده می شد. بدون تردید هیچ خدمتی ارزشمند تر از جان دادن دوباره به آدمی که زندگیش را از دست می دهد نیست.انسان برای تحقق این آرزو مراحلی را پشت سر گذاشته است که در این جا باختصار سیر پیشرفت این فن (تنفس مصنوعی و ماساژ قلبی )بازگو می کنیم.

مقدمه:

         از زمانهای گذشته در کشورهای مختلف طرق گوناگونی برای نجات بخشی و بهوش آوری افراد غریق متداول و معمول بوده که بهنگام وقوع حوادث از آن استفاده می شد. هر یک از این روشها در عصر خود بهترین کمک به غریق بوده و اغلب سبب نجات شخص آسیب دیده می شد. بدون تردید هیچ خدمتی ارزشمند تر از جان دادن دوباره به آدمی که زندگیش را از دست می دهد نیست.انسان برای تحقق این آرزو مراحلی را پشت سر گذاشته است که در این جا باختصار سیر پیشرفت این فن (تنفس مصنوعی و ماساژ قلبی )بازگو می کنیم.

  روش شلاق زدن

در این طریقه غریق را به فلک می بستند و شلاق می زدنند گاهی روش فوق را با استفاده از چوب،برگهای گزنه که دارای تیغ های ریزی است استفاده می نمودند یا با پارچه ای مرطوب برای بازگشت بیمار به حالت اولیه او را می زدند.

روش داغ کردن

گاهی با ریختن خاکستر داغ و آتش و باریختن آب جوشان و سوزاندن فضولات خشک حیوانات بر روی شکم غریق برای نجات او عمل می کردند و برای نجات مجدد حرارت در بدن سرد و بیجان وی این روش نیز در ازمنه قدیم بکار می رفت.

روش دمیدن

در سال1530 پاراسلوس اولین کسی بود که با وسیله مخصوصی که شبیه دم آهنگری بود هوا را به داخل ریه شخص غریق می دمید.این روش حدود سیصد سال در سراسر اروپا برای دادن تنفس مصنوعی به بیماران یا غریق مورد استفاده قرار گرفت.

روش ضد عفونی کردن

در سال1711 میلادی سرخ پوستان ساکن آمریکای شمالی برای احیا مبادرت به دمیدن دود بداخل مثانه حیوانات می کردند و پس از پر شدن مثانه از دود آنرا به مقعد بیمار و یا غریق می دمیدند این روش تا سال 1767 در انگلیس استفاده می شد و روش ضد عفونی کردن با دود بطور موفقیت آمیز در مستعمرات آمریکا نیز بکار برده می شد.

بکار بردن بشکه

در حدود همان سالهای 1773غریق را بصورت دمر بر روی بشکه جوبی قرار داده و نجات دهنده با دو دست پاهای غریق را گرفته و سپس بشکه را به طرف جلو و عقب می غلطاندند.غلطاندن بشکه به سمت جلو سبب می شد که فشار بر روی سینه کاسته شود و در نتیجه آزاد شدن سینه هوا داخل ریه ها شود (دم) و غلطاندن بشکه به طرف عقب موجب برخورد سینه با بشکه و در نتیجه فشار به سینه شده و باز دم انجام گیرد . این روش هنوز در کنار پلاژ ها و دریا مرسوم است.

روش به حالت معکوس قرار دادن

در سال 1770میلادی به مچ پا های غریق طناب بسته و با استفاده از شاخه درخت و یا هر وسیله دیگر بیمار را بحالت معکوس بطریقی که پا ها در بالا و سر وی را پایین باشد قرار میدادند ودر نتیجه فشار زیادی که به سینه مغروق وارد می شد هوا از ریه ها خارج می گردید پس از آن هنگامی که طناب را آزاد کرده و غریق را روی زمین قرار می دادند فشار بر روی سنه قطع شده و هوا داخل ریه ها می گردید. این عمل را به دفعات تکرار می ککردند تا غریق بهوش آمده و تنفس طبیعی خود را شروع نماید. این روش بیشتر درانگلستان وقسمتهایی از اروپا وآمریکا ب کار برده می شد.

روش اسبی

در سالهای 1812 غریق یا بیمار را بر روی شکم روی اسب می خواباندند و سپس اسب را یورتمه می بردند. چون در یورتمه،بدن بیمار به طرف بالا و پایین حرکت و جهش می کند در نتیجه در بالا رفتن سینه غریق از اسب جدا شده منبسط سده و هوا داخل ریه می شده و لحظه پایین افتادن سینه غریق با پشت اسب برخورد نموده و در نتیجه فشار بر روی سینه هوار ا از ریه خارج می کرده است.

روش دال ریچیل

در سالهای 1831 یک تیکه پارچه طویل و دراز به دور سینه غریق می بستند و دو نفر نجات دهنده آن را از دو طرف می کشیدند و سپس آن را رها می ساختند. کشیدن و رها کردن پارچه سبب فشار بر قفسه سینه و رها شدن آن ودر نتیجه عمل دم و بازدم می شده است.

روشهای نوین

          به هر حال با پیشرفت زمان و تکوین اندیشه های بشری در سال1856 دکتر مارشال هال اولین روش تنفس مصنوعی را به طریق اصولی متفاوت، یعنی فشار به پشت غریق ابداع کرد در این روش بیمار را از وضعیت روی شکم به طرف پهلو غلطانده و پس از لحظه ای توقف مجددا وی را به حالت اولیه برگردانده و سپس با دستها به پشت او فشار می آوردند.

یکسال پس از آن در سال1857سیلوستر روش دیگری را به نام سیلوستر معرفی کرد.در این طریقه بیمار را روی پشت خوابانده سپس با حرکت دست ها روی سینه وی فشار می دادند.در سال 1903 یک فیزیوتراپ انگلیسی به نام دکتر شارپکس شیفر روش ذیگری به نام خود بوجود آورد این روش  از سال 1907 در آمریکا نیز پذیرفته شد و اجرای آن تا سال 1951 ادامه داشت.در سال 1935 کلنل هولگر نیلسن در دانمارک روش نیلسن را ابداع کرد بزودی در آمریکا و اکثر کشور ها رایج شد بدین ترتیب که یک نفر بازوهای غریق را بالا می کشد و بر میگرداند و دیگری از پشت روی انتهای ششها فشار وارد می کند.پس از آن یکی از پزشکان آمریکا در یافت که روش شیفر در کلیه خفگی ها و بیهوشی ها آنچنان که باید موثر نیست لذا سازمانها و مدارس پزشکی آمریکا تحقیقات و آزمایشات دامنه داری را برای پیدایش روشهای دیگر انجام داد. کمیته تحقیقات و پزشکی آمریکا سر انجام پس از آزمایشهای متعدد روش تنفس مصنوعی دهان به دهان و یا دهان به بینی  و ماساژ قلبی را موثر تشخیص داد و عملی ترین روش برای کلیه بیماران در سنین متفاوت معرفی نمود.

      درسال 2003  آخرین شیوه ای که بطور آزمایشی مورد استفاده قرار گرفته است CPRمعکوس بر روی پشت است.این روش توانست خون را بهتر به جریان اندازد.پس از ده ها سال یک بررسی آزمایشی مجددا پیشنهاد تغییری اساسی در CPR میکند. باین معنی که این عملیات بر روی بیمارانی که بر روی شکم قرار گرفته اند انجام پذیرفته و نتایج بسیار خوبی  در ایجاد و افزایش جریان و فشار خون در مصدومین را نسبت به هنگامی که بشکل استاندارد روی پشت قرار گرفته اند نشان داده. این عملیات که به CPR معکوس شهرت دارد را محققین دانشگاههای Johns Hopkins و Columbia انجام داده اند.  و در ژورنال احیا  journal resuscitation منتشر کرده اند.

انجام عملیات CPR در حالت خوابیده بر روی شکم در مرکز پزشکی کلمبیا  بر روی شش فرد با وضعیت بحرانی که پیش از آن تحت مراقبتهای ویژه قرار داشتند و ضربان قلب خود را از دست داده بودند، و عملیات CPR استاندارد بر روی آنها در مد ت کمینه نیم ساعت به نتیجه نرسیده بود آزمایش شد.

 محققین عقیده دارند نتایج ثابت میکنند ما پس از بررسی  بیشتر در این زمینه قادر خواهیم بود این شیوه را در مورد کلیه بیماران بسط دهیم.